اگر آستانه درد کمی دارید، ممکن است ژن نئاندرتال را به ارث برده باشید!
به گزارش وبلاگ شماره 3443، زومیت نوشت: سه واریانت ژنی که براثر آمیزش اجداد انسان های مدرن با نئاندرتال ها به ما منتقل شده اند، ممکن است حساسیت ما را به انواع خاصی از درد افزایش داده باشند.
بر کسی پوشیده نیست که انسان مدرن و نئاندرتال ها به طور منظم با یکدیگر آمیزش داشتند و این ارتباطات ماقبل تاریخ بین آن ها، عواقب ژنتیکی برای گونه ما درپی داشته است. اکنون، تحقیقات نشان می دهد که می توانیم آستانه تحمل درد را نیز به لیست مواردی اضافه کنیم که آمیزش بین گونه ای افسارگسیخته انسان های باستانی ممکن است بر آن تأثیر گذاشته باشد.
محققان در مطالعه تازه که شامل آزمایش بیش از 7 هزار نفر بود، کشف کردند که افراد حامل 3 واریانت ژنی نئاندرتال دربرابر بعضی از انواع درد مثلاً سوزش پوست، حساس تر هستند. بعلاوه، تیم پژوهشی کشف کرد که این واریانت (در ژن SCN9A) در جوامعی با نسبت های بیشتری از اجداد بومی آمریکایی رایج تر است.
ژن SCN9A پروتئین های انتقال دهنده یون های سدیم به سلول ها را رمزگذاری می نماید و در نورون های حسی بیان می گردد. واریانت های این ژن (M932L و V991L و D1908G) در ژنوم نئاندرتال ها وجود داشت و ارتباطش با آستانه تحمل درد اندک انسان قبلاً کشف شده بود. بااین حال، پاسخ های حسی خاصِ تحت تأثیر آن ها قبلاً شناخته نشده بود.
سه واریانت ژنی نئاندرتال در جوامع دارای نسبت های زیاد اجداد بومیان آمریکایی شایع تر است
محققان آستانه تحمل درد 1623 کلمبیایی را سنجیدند و دریافتند که واریانت های SCN9A در واکنش به سوزش پوست پس از قرارگرفتن درمعرض روغن خردل (محرک آزمایش)، با آستانه درد کمتر مرتبط هستند؛ اما در واکنش به گرما یا فشار این گونه نبودند. بعلاوه، آنان دریافتند که اگر فرد به جای یک واریانت ژنی حامل هر سه واریانت باشد، حساسیت بیشتری درمقابل درد دارد.
علاوه براین، محققان با آنالیز نمونه های ژنتیکی 5971 نفر از برزیل، شیلی، کلمبیا، مکزیک و پرو اثبات کردند که سه واریانت ژنی نئاندرتال در جوامعی با بیشترین نسبت تبار بومیان آمریکایی شایع تر است. به عنوان مثال، بیشترین فراوانی واریانت D1908G در جمعیت پرویی دیده شد که با نسبت میانه 66 درصد، بیشترین درصد تبار بومی آمریکایی را دارند.
پیر فاکس، نویسنده اول مطالعه، به لایوساینس گفت: فراوانی بسیار واریانت ژنی نئاندرتال در افرادی با تبار آمریکایی بومی را می توان با سناریویی شرح داد که در آن نئاندرتال های حامل این واریانت ها با انسان های مدرنی تولیدمثل کردند که درنهایت به قاره آمریکا مهاجرت کردند.
در وهله اول احتیاج است که معین گردد چرا نئاندرتال ها حساسیت بیشتری دربرابر درد داشتند. این امکان وجود دارد که حساسیت درمقابل درد به محافظت از آن ها دربرابر آسیب یاری می کرد و درنتیجه برای حفظ بقا مفید بود؛ اما بدون انجام تحقیقات بیشتر نمی توان مطمئن شد.
دکتر کاستوب آدیکاری، نویسنده همکار، در بیانیه ای گفت: حساسیت به درد یکی از ویژگی های مهم برای حفظ بقا است و به انسان توانایی می دهد تا از دردهایی با آسیب جدی اجتناب کند. یافته های ما نشان می دهد که ممکن است نئاندرتال ها به انواع خاصی از درد حساس تر بوده باشند؛ اما برای فهمیدن علت این موضوع و اینکه آیا واریانت های ژنتیکی خاص ازنظر تکاملی سودمند بوده اند یا خیر، به تحقیقات بیشتری احتیاج است.
گذشته از آستانه تحمل درد اندک، ممکن است آثار وراثتی و ارتباط ژنتیکی ما با اجداد نئاندرتالمان بر آناتومی بینی و حساسیت ما به کووید 19 و احتمال ابتلا به بیماری وایکینگ نیز تأثیر گذاشته باشد. به نظر می رسد که ژن اجداد نئاندرتال مسئول خیلی چیزها است.
227227
منبع: خبرآنلاین