بدترین فیلم های برنده اسکار یک قرن گذشته به تفکیک دهه - وبلاگ شماره 3443

به گزارش وبلاگ شماره 3443، بعضی از برنده ها خیلی هم خوب نبوده اند. نخستین مراسم جوایز اسکار سال 1929 برگزار شد و از آن زمان، تا به امروز، این جایزه به عنوان مهم ترین جایزه صنعت سینما در نظر گرفته می شود. بزرگ ترین جایزه این مراسم احتمالا جایزه بهترین فیلم است؛ رسیدن به این جایزه آرزوی هر فیلمی می باشد و هر فیلمی که به آن می رسد، باید لایق گرفتن آن هم باشد. با این حال طی سال هایی که مراسم اسکار برگزار شده است، همواره فیلم هایی بوده اند که با وجود بردن اسکار بهترین فیلم، نتوانسته اند در دل مخاطبان جا باز کنند. لقب بدترین فیلم های برنده اسکار، برای همین فیلم ها کاربرد دارد.

در هر دهه، حداقل یک فیلم وجود دارد که از نظر مخاطبان لایق بردن اسکار بهترین فیلم نبوده است. از فیلم خسته کننده سیمارون (Cimarron) گرفته که در دهه 30 میلادی با بردن اسکار همه را شگفت زده کرد، تا آرگو (Argo) که وقتی طی دهه 2010 میلادی اسکار را به خانه برد، بسیاری هنوز فکر می کردند درگیر یک شوخی بزرگ شده اند. فیلم های برنده اسکار اندکی وجود دارند که شایستگی آن ها همیشه مورد بحث بوده است و گذشت زمان ثابت کرده که هیج تاثیر مثبتی بر صنعت فیلم سازی نداشته اند.

11. دهه 1920 میلادی: نوای برادوی (The Broadway Melody)

• سال ساخت: 1929
• کارگردان: هری بومونت
• بازیگران: چارلز کینگ، بسی لاو
• امتیاز راتن تومیتوز: 40 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 66 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 5.6 از 10

اگرچه این فیلم یکی از تنها دو برنده اسکار این دهه بود، با این حال می توان آن را یکی از بدترین فیلم های برنده اسکار دانست. فیلم دیگری که طی دهه 20 میلادی توانست اسکار بگیرد، فیلم استثنائی و درخشان بال ها (Wings) بود. نوای برادوی اگر در هر دهه دیگری هم اسکار می گرفت، احتمالا بدترین فیلم برنده اسکار آن دهه می شد. اولین فیلم مصوت برنده اسکار که موزیکال هم هست داستان عاشقانه دو خواهر با بازی های بسی لاو و آنیتا پیج را روایت می نماید که سعی دارند در برادوی معروف شوند، اما داستان های عشقی، مسیر جاه طلبی آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد.

اگرچه این فیلم از نظر تاریخی جالب است و نشان می دهد که موزیکال های هالیوود چقدر زود آغاز به ساخته شدن کرده اند، با این حال تمام چیزی که این فیلم به مخاطب ارائه می دهد، همین است. این فیلم معمولا در جایگاه نخست لیست بدترین فیلم های برنده اسکار قرار می گیرد. نوای برادوی داستانی غیرقابل باور دارد، با شخصیت هایی که نمی توان با آن ها ارتباط برقرار کرد. قطعه های موسیقی این فیلم هم با وجود موزیکال بودن خود فیلم، به یادماندنی نیستند. این فیلم در زمان اکران خودش توانست مخاطبان را سرگرم کند، چرا که آن ها هرگز چیزی شبیه به آن ندیده بودند، اما مخاطبان امروزی احتمالا به سختی می توانند تماشای آن را تحمل کنند.

1 0. دهه میلادی1930: سیمارون

• سال ساخت: 1931
• کارگردان: وسلی راگلز
• بازیگران: ریچارد دیکس، آیرین دان
• امتیاز راتن تومیتوز: 50 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 5.8 از 10

دهه 30 میلادی بدترین دهه برای برندگان اسکار بهترین فیلم بود؛ از سواران (Cavalcade) خسته کننده گرفته تا زیگفیلد بزرگ (The Great Ziegfeld) طولانی، اما وقتی که بخواهیم بدترین را انتخاب کنیم، کار سختی در پیش نخواهیم داشت، چرا که سیمارون همیشه آن جا است. اگرچه این فیلم افتخار این را دارد که نخستین فیلم وسترن برنده اسکار بهترین فیلم تاریخ سینما باشد، با این حال، بهتر است که داستان ویراستار روزنامه ای که همراه با همسر بی تفاوتش وارد شهری در اوکلاهاما می گردد را به فراموشی بسپاریم؛ همان طور که تاریخ آن را فراموش کرده است.

این فیلم نه تنها نژادپرستانه است، گرایشات خشونت آمیز و غیرانسانی دارد و دیالوگ های آن بسیار مسخره و غیرطبیعی نوشته شده اند، بلکه به جز یک یا دو صحنه، حتی هیچ گونه مجذوب کنندهیت بصری ای هم برای مخاطب فراهم نمی نماید. درست از لحظه ای که تیتراژ پایانی این فیلم آغاز می گردد، مخاطبان این فیلم را فراموش می کنند و همین ویژگی است که او را وارد لیست بدترین فیلم های برنده اسکار می نماید. این فیلم چهارمین فیلم تاریخ است که توانسته اسکار بهترین فیلم را بگیرد و اگرچه می توان رای دهندگان آکادمی را در پی تازه کار بودن بخشید، با این حال باید قبول کرد که در آن سال تصمیم درستی نگرفتند.

9. دهه 1940 میلادی: به راه خود می روم (Going My Way)

• سال ساخت: 1944
• کارگردان: لئو مک کری
• بازیگران: بینگ کرازبی، بری فیتزجرالد
• امتیاز راتن تومیتوز: 83 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7 از 10

در کمدی درام به راه خود می روم، کشیش جوانی به نام اومالی با بازی بینگ کرازبی که پیش از پیوستن به کلیسا زندگی عاشقانه و رنگارنگی را پشت سر گذاشته است، بعد از اتمام تحصیلات روحانی با گروهی از بچه ها ارتباط برقرار می نماید که ناامیدانه نیازمند راهنمایی هستند و او پیروز می گردد به آرامی جایگاه کشیش مسن تر، با بازی بری فیتزجرالد را بگیرد؛ آیا همین خلاصه داستان برای این که جایگاه این فیلم در لیست بدترین فیلم های برنده اسکار مستحکم گردد کافی نیست؟

اگرچه این فیلم در سطح خودش قابل قبول است و فیلمی است شیرین که می تواند انبوه مردم را راضی نگه دارد.، اما بی شک این فیلمی نیست که بتواند مخاطبان حرفه ای سینما را انگشت به دهان رها کند. شاید مهم ترین تاثیر این فیلم را بتوان در قوانین اسکار دید. آکادمی اسکار بعد از این که بری فیتزجرالد هم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد و هم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و توانست دومی را به دست بیاورد، تصمیم گرفت که دیگر یک بازیگر را برای یک نقش آفرینی در دو رشته نامزد دریافت جایزه نکند. این تنها مرتبه در تاریخ است که یک بازیگر با یک نقش آفرینی در دو رشته نامزد دریافت اسکار شد.

8. دهه 1950 میلادی: بزرگ ترین نمایش روی زمین (The Greatest Show on Earth)

• سال ساخت: 1952
• کارگردان: سیسیل ب.دومیل
• بازیگران: بتی هاتن، کورنل واید
• امتیاز راتن تومیتوز: 50 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 76 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 6.5 از 10

یکی از فیلم های برنده اسکار بهترین فیلم که پایین ترین امتیاز را از سایت IMDb گرفته است؛ این فیلم یک درام حماسی است درباره زندگی های هنرمندان دوره گرد. یک دلقک و یک تمرین دهنده فیل، در مقابل عوامل پشت صحنه یک سیرک. در مجموع فیلمی سرگرم کننده است، اما داستان آن ملودراماتیک است و به مقدار کافی شخصیت های مجذوب کننده در آن دیده نمی شوند و در کنار این ها، مدت زمان طولانی فیلم باعث می گردد بزرگ ترین نمایش روی زمین تبدیل به یکی از بدترین فیلم های برنده اسکار گردد.

این فیلم به کلی هم بد نیست؛ بعضی از تصاویر فیلم چشم نواز هستند، همان طور که از هر فیلمی که سیسیل ب.دومیل کارگردان آن است چنین انتظاری می رود. بعضی صحنه ها هم بامزه هستند و جیمز استوارت در نقشی بازی می نماید که باعث می گردد بیش از دو ساعت و نیم او را با لباس دلقک ببینیم. با وجود تمام این ها بزرگ ترین نمایش روی زمین لایق هیچ اسکاری نبود، به خصوص اسکار بهترین فیلم. همه انتظار داشتند که نیمروز (High Noon) در آن سال اسکار را بگیرد؛ فیلمی که با گذشت زمان، ماندگاری بیشتری پیدا کرده است.

7. دهه 1960 میلادی: تام جونز (Tom Jones)

• سال ساخت: 1952
• کارگردان: تونی ریچاردسون
• بازیگران: آلبرت فینی، سوزان یورک
• امتیاز راتن تومیتوز: 81 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 6.4 از 10

چه بخواهید درباره بهترین فیلم های برنده اسکار حرف بزنید یا بدترین فیلم های برنده اسکار و یا فیلم های نه خیلی خوب و نه خیلی بد برنده اسکار؛ در هر صورت هرگز اسمی از تام جونز به میان نخواهد آمد. بی شک، این کمدی بریتانیایی درباره ماجراهای مردی رمانتیک و دلاور، با بازی آلبرت فینی، که در پی عشقی خارج از طبقه اجتماعی خودش است، احتمالا یکی از فراموش شدنی ترین فیلم های تاریخ اسکار است.

این فیلم بی نظم و بی نهایت بی محتوا است و شاید فقط برای افرادی که از کمدی های عجیب و غریب خوششان می آید جالب باشد. در سالی که فیلم های کلاسیکی مانند کلئوپاترا (Cleopatra) و آمریکا آمریکا (America America) هم در بین نامزدهای دریافت اسکار بهترین فیلم بودند و در سالی که فیلم بزرگی مانند هشت و نیم (Eight and a Half) حتی نامزد اسکار هم نشد، این حقیقت که فیلمی به غیرمهمی تام جونز توانسته اسکار را ببرد باعث غم و اندوه می گردد.

6. دهه 70 میلادی: پتون (Patton)

• سال ساخت: 1970
• کارگردان: فرانکلین جی. شافنر
• بازیگران: جرج سی. اسکات، کارل ملدن
• امتیاز راتن تومیتوز: 91 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 86 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.9 از 10

هرکسی می تواند ادعا کند که دهه 70 میلادی یکی از قوی ترین سال های تاریخ سینمای آمریکا بوده است و لیست فیلم های برنده اسکار این دهه اثباتی بر این موضوع است. هر کدام از این فیلم ها را می توان یک شاهکار نامید، اما اگر قرار باشد یکی از آن ها را ضعیف ترین در نظر بگیریم، آن فیلم احتمالا باید پتون فرانکلین جی. شافنر باشد. یتون فیلمی درخشان است با نقش آفرینی بی نظیر جرج سی. اسکات به عنوان یک ژنرال پیش رو با عملکردی بحث برانگیز، اما پتون را به سختی می توان با فیلم هایی مانند پدرخوانده (The Godfather) و راکی (Rocky) مقایسه کرد.

در پی تصاویر زیبا و تعریف متفاوتی که این فیلم از جنگ ارائه می نماید و جهنمی که به مخاطب نشان می دهد، باید پتون را یکی از بهترین فیلم های جنگی دهه 70 میلادی دانست. بعضی معنقدند که این فیلم کمی بیش از مقدار درخشش یک قهرمان را روی ژنرال پتون می اندازد و بعضی دیگر می گویند اگر در پی حضور جرج سی. اسکات در نقش پتون نبود، این فیلم هرگز تا این مقدار ماندگار نمی شد. در هر صورت پتون یک دست آورد فراموش نشدنی است و تنها دلیل حضور او در بین بدترین فیلم های برنده اسکار، اکران شدنش در دهه ای است که از آن به عنوان عصر طلایی سینمای آمریکا یاد می گردد.

5. دهه 1980 میلادی: خارج از آفریقا (Out of Africa)

• سال ساخت: 1985
• کارگردان: سیدنی پولاک
• بازیگران: مریل استریپ، رابرت ردفورد
• امتیاز راتن تومیتوز: 63 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 69 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.1 از 10

اگرچه دهه 80 میلادی دهه ای درخشان برای سینما بود، با این حال بعضی از فیلم های برنده اسکار بهترین فیلم این دهه، نتوانسته اند با گذشت زمان، در یادها بمانند. اگرچه می توان انتخاب های دیگری داشت، اما احتمالا فراموش شدنی ترین فیلم برنده اسکار دهه 80 میلادی، خارج از آفریقا است. این فیلم یک حماسه عاشقانه و تاریخی است درباره یک بارونس دانمارکی با بازی مریل استریپ در کنیای قرن بیستم؛ جایی که او در آن یک رابطه عاشقانه صمیمی با یک شکارچی با بازی رابرت ردفورد برقرار می نماید.

خارج از آفریقا فیلم خوبی است که به خوبی کارگردانی شده و دو بازیگر کم نظیر نقش های اصلی آن را ایفا می کنند، اما هم زمان، ضعیف ترین فیلم در لیست فیلم هایی که می توانستند اسکار بهترین فیلم را بگیرند هم هست؛ فیلم هایی مثل شاهد (Witness) و به رنگ ارغوانی (The Color Purple) از جمله این فیلم ها بودند. این فیلم هیچ کار اشتباهی انجام نمی دهد، اما هیچ کار درخشانی هم انجام نمی دهد. برای بخش زیادی از طول فیلم، مخاطب فقط شاهد تصاویر خسته کننده است و نتیجه، حضور این فیلم در لیست بدترین فیلم های برنده اسکار.

4. دهه 1990 میلادی: شکسپیر عاشق (Shakespeare in Love)

• سال ساخت: 1998
• کارگردان: جان مدن
• بازیگران: گوئینت پالترو، جوزف فینز
• امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 87 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.1 از 10

دلیل اصلی فراموش شدن این فیلم و منفوربودن آن از نظر مخاطبان، مجسمه اسکار بهترین فیلم آن است. این فیلم بی شک لایق آن جایزه نبود؛ به خصوص وقتی درمی یابیم که شاهکار جنگ جهانی دوم استیون اسپیبرگ، نجات سرباز رایان (Saving Private Ryan) هم آن سال نامزد اسکار بهترین فیلم شده بود. در مجموع شکسپیر عاشق یکی از قدرنادیده ترین فیلم های دهه 90 میلادی است و در کمال تعجب یکی از بهترین های 1998 که داستانی عاشقانه درباره ویلیام شکسپیر، با بازی جوزف فینز را روایت می نماید که خسته است و بدون ایده، تا این که نیمه گمشده خودش، با بازی گوئینت پالترو را ملاقات می نماید و تحت تاثیر او یکی از بهترین آثار زندگی اش را می نویسد.

فیلم نامه این فیلم، هوشمندانه است و تصاویر آن زیبا هستند. این فیلم احساس آرامش عاشقانه ای را از خودش ساطع می نماید که این روزها خیلی کم می توان مانند آن را در فیلم های این ژانر پیدا کرد. شکسپیر عاشق از یک کارگردان بزرگ بهره می برد و بازیگران نقش اصلی آن پیروز می شوند ارتباط هنری درخشانی با یک دیگر برقرار کنند. بی شک این فیلم در هیچ زمینه ای آن قدر درخشان نیست که بتواند توجیهی برای هفت اسکاری که گرفته است باشد، اما اگر به خاطر این اسکارها نبود و این جوایز باعث نمی شدند تا مخاطبان نگاه سختگیرانه تری را روانه این فیلم کنند، شاید این فیلم حالا بیشتر مورد احترام قرار می گرفت.

3. دهه 2000 میلادی: تصادف (Crash)

• سال ساخت: 2004
• کارگردان: پل هگیس
• بازیگران: گساندرا بولاک، مت دیلون
• امتیاز راتن تومیتوز: 74 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.7 از 10

چیز زیادی برای گفتن درباره تصادف وجود ندارد. این فیلم بیش از مقدار نصیحت می نماید و از نظر احساسی مخاطب را گمرا می نماید و همان طور که خورشید هر روز طلوع می نماید، همه مخاطبان سینمایی و منتقدان این فیلم را بدترین فیلم برنده اسکار عصر مدرن می دانند. وقایع این فیلم در لس آنجلس پس از حادثه یازده سپتامبر به وقوع می پیوندند و در آن نگاهی انداخته می گردد به تنشی که طی 36 ساعت، زندگی شخصیت هایی که همه آن ها خسته کننده هستند را تحت تاثیر قرار می دهد.

داستان چندروایتی سرنوشت های در هم گره خورده، سال ها پیش از تصادف هم ساخته شده بودند و تصادف هیچ چیزی تازه به این معادله اضافه نکرد. پیچیدگی ها و جاه طلبی این فیلم قابل ستایش است و می توان گفت که دو یا سه لحظه قدرتمند احساسی در فیلم دیده می گردد، اما همه این نقاط قوت از طریق فیلم نامه ای ضعیف، نقش آفرینی های فراموش شدنی و مضامین درهم و برهم که در بهترین حالت باید از نظر نژادپرستی و متعصبانه بودن مورد سوال قرار بگیرند، بی ارزش می شوند. تمام این ویژگی ها باعث می شوند تصادف یکی از بدترین فیلم های برنده اسکار باشد.

2. دهه 2010 میلادی: آرگو

• سال ساخت: 2012
• کارگردان: بن افلک
• بازیگران: بن افلک، جان گودمن
• امتیاز راتن تومیتوز: 97 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 86 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.7 از 10

یک فیلم دلهره آور سیاسی که از نظر دلهره آور بودن ضعیف است و از نظر سیاسی بودن در قله واقع شده است. آرگو درباره یک مامور سرویس مخفی ایالات متحده است که باید برای نجات جان شش آمریکایی گروگان گرفته شده در تهران، راهی یک ماموریت خطرناک گردد. او نقش یک تهیه کننده هالیوود را ایفا می نماید که در پی مکانی برای فیلم برداری است. این فیلم تقریبا پرتنش و زیبا است، اما در سالی که فیلم هایی مانند عشق (Amour) و جنگوی از بندگسیخته (Django Unchained) در بین نامزدهای اسکار بهترین فیلم بودند، درک این نکته که چگونه به نظر اسکار، آرگو بهترین فیلم بود، سخت است.

داستان غیرماندگار، کارگردانی بی دقت و این حقیقت که این فیلم از بسیاری جهات از نظر تاریخی دقیق نیست، باعث شده اند که این فیلم طرفداران زیادی نداشته باشد و به عنوان یکی از غیرمنتظره ترین برندگان اسکار دهه 2010 میلادی شناخته گردد. این فیلم بی شک سرگرم کننده است و ارزش تماشا کردن دارد، اما در آن سال فیلم های درخشان تری بودند که می توانستند اسکار را به دست بیاورند. آرگو در لیست بدترین فیلم های برنده اسکار، یکی از لایق ترین ها است.

1. دهه 2020 میلادی: سرزمین آواره ها (Nomadland)

• سال ساخت: 2020
• کارگردان: کلویی ژائو
• بازیگران: فرانسیس مک دورمند، دیوید استراترن
• امتیاز راتن تومیتوز: 93 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 87 از 100
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.3 از 10

تا به این جا تمام فیلم هایی که طی این دهه توانسته اند اسکار بهترین فیلم را بگیرند، فیلم هایی درخشان بودند که لایق این جایزه بوده اند. در بین آن ها اما یک فیلم حضور دارد که احتمالا چند سال بعد، مخاطبان آن را فراموش خواهند کرد. سرزمین آواره ها یک درام واقع گرایانه درباره زنی در دهه ششم زندگی اش است که وقتی همه چیز را در رکود بزرگ از دست می دهد، تصمیم می گیرد در یک ون، زندگی ای خانه به دوشانه را تجربه کند.

این فیلم که نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی آن را کلویی ژائو برعهده داشت، داستانی زیبا درباره جامعه و خانواده است. این فیلم شیرجه ای عمیق به درون شرایط انسان می زند و به بررسی آن چه یک خانه را تبدیل به مکانی برای ماندن می نماید می پردازد. این فیلم استثنائی است، اما اگر آن را در کنار فیلم پرطرفداری مانند کدا (CODA) و یا فیلم حماسی وجودگرایانه جاه طلبانه همه چیز، همه جا به یک باره (Everything Everywhere All at Once) بگذارید، چیز زیادی برای عرضه کردن ندارد و مخاطبان بین المللی به مقدار دو فیلم دیگر از آن لذت نخواهند برد.

منبع: collider